SLOW LIVING, HOE HET MIJ EEN RIJKER MENS MAAKT

Ik werk niet meer. En dat is sinds 1,5 jaar een erg bewuste keuze (dat kan je in deze blog lezen). Toen in 2018 het even allemaal zwart werd ben ik deze blog gestart. Het bracht terug wat kleur in mijn dagen, in mijn denken. Het gaf me een doel. Om te schrijven over hoe ik me voel, maar ook en vooral over onze prachtige reizen.

Slow living

De voorbije maanden, na onze fenomenale roadtrip door IJsland, is hier héél veel gebeurd. Te veel om het allemaal neer te schrijven. Maar daardoor kwam de blog op een lager pitje te staan. Eerlijk, ik ben altijd wel al een gevoelsblogger geweest (als dat woord al bestaat). Er zat/zit geen regelmaat in het posten van mijn blogs. Ik probeerde dit meermaals, omdat dit zou helpen om te groeien (zeggen ze). Maar het voelde niet goed. Het past niet bij mij om dit echt in te plannen. Ik post wat ik wil, wanneer ik wil. En vooral wanneer ik het voel en zin heb om te posten. Ik dacht er ook even over na hoe het komt dat het, op dit moment, niet meer zo hoog op mijn te doen lijstje staat. En ik bedacht net dat dit misschien een goed teken is. Dat ik terug een stap vooruit ben gegaan. Dat er zoveel andere dingen zijn die mijn dagen kleur geven dan alleen het bloggen. En als ik er zo over nadenk stelt het me gerust. Ik ga vooruit, op mijn tempo, ik evolueer.

Ik wandelde gisteren met Georges naar huis na school en hij vroeg hoe het eigenlijk komt dat wij zo op het gemak zijn en niet alles rap rap rap moeten doen. Toen ik antwoordde dat dat een groot deel komt omdat mama niet meer werkt zweeg hij even. Toen kwam de vraag of hij dan vroeger nooit in de opvang geweest is. Ik zei hem dat hij wel naar een onthaalmoeder geweest is, maar dat ik daar wel spijt van heb. Toen vroeg hij waarom, en antwoordde ik hem dat ik veel liever vroeger gestopt was met werken zodat ik meer tijd met hem had kunnen doorbrengen. Hij pakte me stevig vast en zei, maar mama nu hebben we wel veel tijd om te knuffelen. Mijn hart… Deze momenten zijn voor mij goud waard. Slow living, je wordt er zo rijk van als mens.

Rijkdom

Ik heb en neem de tijd voor de mensen die ik het liefste zie rondom mij. Maar daarnaast neem ik ook tijd voor mezelf. Een balans die heel lang zoek geweest is en waarvan ik bang was deze nooit (terug) te vinden. Ik heb een tijd gehad dat mijn problemen zo groot aanvoelden en zo zwaar waren om te dragen dat ik deze van iemand anders er niet kon bijnemen. Hoe cru dit ook klinkt, het was de realiteit, enkele jaren geleden. Maar nu lukt het me terug, om (echt) te luisteren, de verhalen in mij op te nemen en met héél mijn hart te zeggen wat ik voel, wat mijn raad is. Of gewoon even te zwijgen en de stilte zijn werk laten doen. Ook dat kan wonderen verrichten, gewoon samen zijn en samen dragen wat er te dragen valt.

Slow living, het heeft me al zoveel gebracht, zoveel geleerd. Mijn agenda is zelden leeg, alleen staat deze boordevol dingen waar ik energie van krijg. Dingen die ik echt wil doen. En het grootste voordeel is de flexibiliteit, ik schuif maar al te graag met klusjes, boodschappen of poetsen om tijd met vrienden en familie in te lassen. Want dat is het kostbaarste in het leven, tijd hebben met de mensen die je het liefste ziet. Dat is pas echte rijkdom.