BRIEF AAN MIJN HOOGSENSITIEF KIND #1 ·

Ongeloof. Boos. Ontgoocheling. Verdriet. Radeloos.

Twee maanden geleden kwamen we er achter dat je hoogsensitief bent. Puzzelstukjes vallen in elkaar, dat wel. Heel veel dingen worden duidelijk. Maar ik moet toegeven dat er toch héél wat emoties door mijn lijf raazden toen jij, onze prachtige kleine man, plots in een hokje ondergebracht kon worden.

Ongeloof komt aankloppen. Hoogsensitiviteit, het is toch een modewoord de laatste tijd, niet? Zou je het echt zijn? Beelden we het ons niet gewoon in dat je een tikkeltje anders bent dan andere kindjes? Maar als we terugdenken aan de, veel te grote, crèche waar we jou naar toe brachten en we je huilend moesten afzetten en huilend kwamen ophalen. We voelden aan alles dat dit niet ok was voor jou en beloofden jou dat je nooit meer moest teruggaan. We zochten en vonden een onthaalmoeder, waar je helemaal openbloeide. Maar nooit was er ook maar iets die ons deed denken aan hoogsensitiviteit. En dat maakt me nu soms heel erg boos. We konden het al veel vroeger echt weten en misschien kon ik je van baby af nog beter bij staan, een nog betere mama zijn. Want mijn lieve vriend, de beste versie van mama dat verdien jij.

Toen je naar school mocht, was de stap groot. Héél groot. De klas was druk, lawaaierig, nieuw. Zovéél prikkels. Ik wou dat ik het toen al wist en je beter kon begeleiden naar deze immense verandering in je prille leventje. Sorry dat ik je hier gewoon in meesleurde. Ik ben dan vaak ook ontgoocheld in mezelf. Ik kon alles beter gedaan hebben, beter aangepakt hebben, gewikt en gewogen hebben. Op het einde van dat eerste schooljaar had ik al een vermoeden van je hoogsensitiviteit, maar dit werd wat weggeduwd door onze omgeving. Geef hem tijd, het komt wel goed. En ja tuurlijk, alles komt altijd goed. Maar ik moest nog meer op mijn moedergevoel vertrouwd hebben. Het spijt me kleine man dat ik er niet was voor jou zoals je mij nodig had op dat moment.

Toen ik plots zelf in een storm, die burn-out genoemd wordt, terecht kwam had ik zoveel verdriet. Je verdiende zoveel beter, zoveel meer. Maar jij kwam me troosten, je voelde als de beste wanneer het even niet meer ging. Jij gaf me iets om voor te vechten, namelijk jezelf. En dat deed ik ook.

Ik begon me te verdiepen in de wereld van de hoogsensitiviteit, luisterde podcasts, las boeken. Ik wou en wil je begrijpen en helpen, begeleiden waar ik kan. De boeken die ik las, waren niet alleen op jou kleine lijfje geschreven, maar ook papa en mama herkenden héél veel van zichzelf hierin. Iets van een appel die niet ver van de boom valt enzo… Dus ja, het is eventjes héél veel om te verwerken. ‘Plots’ zijn we alle drie hoogsensitief. Aanvaarden, dat is het stadium waar we ons nu in bevinden en dat begint aardig te lukken. Je bent zo’n slimme, lieve, grappige kleine man. Ik zou je niet anders willen dan hoe je bent. Voor mij ben je perfect.

Dus, mijn kleine vriend, bereid je maar voor want vanaf nu ben ik er voor jou. Voor de volle 100%. Ik stop met sorry zeggen, want vanaf nu zie ik alles in een ander daglicht. Ik zal proberen de beste versie van mezelf te zijn, dat is wat ik jou te bieden heb.