GENEES JEZELF, DE REST KOMT LATER – HET LEVEN NA EEN BURN-OUT

Er is een leven voor en een leven na mijn burn-out. Foto’s, herinneringen, alles wordt zo ingedeeld. Voor of na. De weg is nog lang en zal nooit afgewerkt zijn, maar stilletjes aan beginnen er wel wat puzzelstukjes samen te vallen. Dingen die aan het begin van mijn burn-out ter sprake kwamen zijn nu duidelijker en helderder dan ooit. De vraag die dan bij me opkomt is natuurlijk, waarom heb ik hier dan zoveel tijd voor nodig gehad om dit in te zien? Het antwoord kwam en is dat ik onderweg heb moeten leren loslaten. Loslaten wat de anderen en de maatschappij van mij verwachten of toch het beeld dat ik daar van heb. Je zoekt naar oplossingen die beter zijn voor jezelf, maar die niet het best zijn voor jezelf.

En dat is wat belangrijk is, niet uitzoeken wat beter is, maar wel wat het best. En nee, dat is niet gemakkelijk. Verre van zelf. Het is dan ook niet niets om al een ruim jaar thuis te zijn. Ik en mijn gedachten. Niet altijd de beste combo, maar daar moe(s)t ik het wel mee doen. Het constante gevecht. Diep van binnen weten waar je heen wil en toch je verstand laten overheersen om maatschappelijk wenselijke oplossingen te vinden. Het heeft me heel wat tijd gekost om dit in te zien en nu probeer ik hier van los te breken en op zoek te gaan naar wat ik wil. Het is een weg van lange adem met heel veel vallen en soms weer op staan in de hoop het zonlicht ooit weer terug te zien. Nooit heb ik gedacht of denk ik aan opgeven. Ik wil hier uit komen, voor Georges en Bert, maar ook voor mezelf.

Was ik dan ongelukkig voor de burn-out dan is mijn antwoord neen, eigenlijk echt niet. Ik had wel eens een slechte dag, maar wie niet. Ik leefde op mijn roze Georges wolk. Tot ik kilometers naar beneden viel en de bodem van de put raakte. Daar lag ik dan. Klein, gebroken, op. En je kan wel lezen over burn-out, maar het is een algemene benaming die door iedereen die erdoor moet anders beleeft wordt. Elk leven is uniek en dat is ook zo met elke burn-out. Ik moest het met beide handen vastpakken en werken, hard werken om duidelijkheid te krijgen in de wirwar van gedachten en gevoelens. En dat is hier nu gemakkelijk gezegd in één zinnetje, maar ik kan je verzekeren dat het niet zo gemakkelijk is dan dat het hier geschreven staat. Het was donker, storm, regen, orkanen… Alles erop en eraan. I hit rock bottom.

HOE EEN BOEI JE KAN REDDEN

Maar ik zocht en kreeg hulp, veel hulp. Ik kreeg van mijn psycholoog veel tips, waaronder een heel goeie tip die ik hier ook wil delen, want ik denk dat dit nog mensen zou kunnen helpen. Het ligt zo voor de hand, maar toch had ik er zelf niet opgekomen. Voorzie altijd een boei, klein of groot, maakt niet uit. Iets om naar uit te kijken, naar toe te leven. Om de tijd tussen de boeien door te komen. Spartelend, watertrappelend, zwemmend, zonder te verdrinken vooraleer je bij de volgende boei bent. En voor mij is het gebleken dat reizen me heel erg helpt als boei. Het verlangen naar de reis, plannen van de reis (in hoeverre wij al een reis plannen…)… alles wat erbij komt kijken, helpt me om de dagen, weken, maanden door te komen.

Er staan al 3 boeien op de agenda, waaronder Ijsland. Ik weet het, dat is al geen kleine boei meer, maar ik kijk er enorm naar uit. Georges kan niet wachten om met het vliegtuig op reis te gaan. Ik vind het heel leuk om mijn boei te kunnen delen met anderen. Je kan perfect ook een boei kiezen voor op je eentje te doen, maar samen uitkijken om nieuwe plekjes te ontdekken, daar kan voor mij bijna niets aan tippen. De wanderlust zit in mij en ik wil dit zoveel mogelijk delen.

De Ijslandreis is ook heel ver uit onze comfortzone. Het vliegtuig, een huurauto, huisjes… Het rondtrekken blijft voor ons wel een must. De adembenemende natuur… Hopelijk zijn mijn verwachtingen niet te hoog, maar volgens wat ik al van het land gelezen heb, zou het wel bizar zijn moesten deze niet ingelost worden. En daarom zal ik dringend beginnen zoeken naar een boei voor na Ijsland, zodat het zwarte gat opgevuld zal geraken met een nieuw verlangen.

En zo voorkom ik dat ik niet verdrink.

Nog meer persoonlijke verhalen kan je hier terugvinden.